స్వగతాలు #4

నీ ప్రతీ పలుకు

దాపరికాలు

అసత్యాలతో

కూని రాగాలు తీస్తుంది

తెలుసుకోలేని ఆ

బరువేదో నన్ను బాధిస్తూ ఉంది

నా కళ్ళను కాల్చే

నీ చేతలేవో

ప్రతి క్షణం వెంటాడుతూ ఉంది

కరుడు కట్టిన ఒకనాటి నీ ద్వేషం

నే ఓర్వలేని అనుభవాలను

చూపిస్తూ ఆనందిస్తుంది

ఊపిరి తిత్తులు ఎగిసిపడేలా

రోదనలు సాగుతున్నా

కరుణించమని అడగక

కాలాన్ని మరలమంటుందీ

నిప్పుల కొలిమిలో

నన్ను పడేసి

రగిలే మంటలలో

ఆజ్యం పోస్తున్నావూ

కణకణం దహించిపోతుంటే

నిస్సహాయంగా ఈ కంటి వెలుగు

పై పైకి కదులుతుంది

నెమ్మదిగా ఊపిరి నిద్రిస్తుంటే

ఆ ఉప్పనేదో ఉక్కిరిబిక్కిరిచేస్తుంది

చివరికేది మిగలని ఈ క్షణకాలంలో

నీవు చేయగలిగిందేముందని ఈ ఓదార్పు

నేనంటు మిగలని ఈ అస్తిత్వంలో

నా దరికెందుకని నీ అమరత్వం

చితికిన నా బతుకులో

రాలిన ఆ పువ్వులో

చెదురైన గుండె కోతలే

కదా మిగిలింది